Szczegółowa informacja o publikacji oznaczonej indntyfikatorem ISBN

Przyprawiający o dreszcze, mroczny i niepokojący thriller, który wbija w fotel i długo nie pozwala zasnąć.

Wykorzystując swoje doświadczenie z dziedziny psychologii kryminalnej oraz lekkie pióro, Carter stworzył przerażającą powieść.

„Lawyers Weekly”

Krucyfiks – wedle recepty Hitchcocka – zaczyna się mocnym uderzeniem, a potem napięcie rośnie.

„Magazyn Literacki Książki”

W opuszczonej chacie, w głębi parku narodowego w Los Angeles, policjanci odkrywają zwłoki młodej kobiety. Przed śmiercią ofiarę okrutnie torturowano, a na koniec przywiązano ją za nadgarstki do dwóch równolegle ustawionych drewnianych pali. Kolana kobiety dotykały ziemi, jak podczas modlitwy, a na jej karku morderca zostawił podpis: tajemniczy symbol podwójnego krzyża. Ten sam, którego kilka lat wcześniej używał seryjny morderca ochrzczony przez media Krucyfiksem. Problem w tym, że przed dwoma laty sprawca został złapany i stracony... Czy to możliwe, by naśladowca dotarł do szczegółów starej zbrodni, znanych tylko wąskiej grupie pracujących przy dochodzeniu policjantów? A może skazano wówczas niewłaściwego człowieka?

Pracujący przy tamtym śledztwie detektyw Robert Hunter nigdy nie był przekonany, że udało się złapać prawdziwego mordercę. Kiedy pewnego dnia odbiera telefon i słyszy ten sam znajomy i zniekształcony specjalnymi urządzeniami głos, czuje, że koszmar sprzed dwóch lat odżywa na nowo, ze zdwojoną siłą. A morderca znów próbuje go wciągnąć w swoją chorą grę.

Przyprawiający o dreszcze, mroczny i niepokojący thriller, który wbija w fotel i długo nie pozwala zasnąć.

W środku unosił się specyficzny zapach, mieszanina przegniłego drewna i świeżych odchodów. W pierwszym z pomieszczeń nie dostrzegł niczego wartego uwagi. Włączył latarkę i wyszedł na korytarz. Przylegały do niego cztery pokoje, dwa po każdej stronie. Pod drzwiami ostatniego po lewej stał młody funkcjonariusz. Idąc w jego stronę, Hunter zaglądnął do środka każdego z pokoi. Nie było tam nic poza stertą gruzu i pajęczynami. Skrzypiące pod nogami deski potęgowały jeszcze panujący w całym domu nastrój grozy. Zbliżając się do ostatnich drzwi i stojącego przy nich policjanta, poczuł przejmujący chłód. Chłód, jaki zawsze towarzyszył mu na miejscach zbrodni. Chłód śmierci.

Funkcjonariusz pilnujący drzwi odsunął się na widok odznaki.

– Proszę bardzo, detektywie!

Na stole leżały przygotowane kombinezony, plastikowe ochraniacze na obuwie i przykrycia na głowę. Obok pudełko lateksowych rękawiczek. Ubrawszy się, stanął w progu, by stawić czoła kolejnemu koszmarowi.

Na widok, jaki zastał tuż po przekroczeniu progu pokoju, powietrza zabrakło mu w płucach.

– O mój Boże – z gardła zdołał wydobyć jedynie cichy szept.