Szczegółowa informacja o publikacji oznaczonej indntyfikatorem ISBN

Prolog

Jesień 1997 roku w Chicago nie należała do najpiękniejszych. Drzewa i krzewy usychały, zamiast ukazywać światu piękne czerwonozłote liście, a chłodna i nieprzyjemna pogoda sprawiła, że ludzie już dawno zapomnieli o letnich upałach i lekkich strojach. Jednak nie tylko natura umierała tej jesieni.

W szkole średniej odbywały się testy stanowe, których wyniki decydowały o promocji do następnej klasy. Szkolny radiowęzeł podał komunikat o zakończeniu tes­tów, więc młodzież mogła opuścić sale egzaminacyjne i udać się do swoich klas. W otwartych drzwiach pracowni ­lekcyjnych tkwili nauczyciele, nadzorując ruch przemieszczającej się młodzieży. Krótka przerwa pozwalała na skorzystanie z toalety.

W męskiej łazience stało przy pisuarach dwóch polskich chłopców. Jeden z nich, wyraźnie zdenerwowany, walnął pięścią w ścianę, przeklął i syknął spazmatycznie. Znajdujący się obok chłopak spojrzał z nonszalancją w jego kierunku.

– Chodź! – Otworzył drzwi toalety i wepchnął go do środka. Tamten się nie bronił. – Nie przeżywaj – powiedział do niego mocnym głosem – to tylko testy, życie jest piękne. – Odwal się – syknął zaciągnięty do toalety kolega. – Wymiękasz, nie radzisz sobie. Przecież to widać! – Ty, spadaj! Nie grałbyś bohatera, jakbyś miał takich starych jak ja. Wiesz, jak ciężko być synem belfra? Stary znów się będzie na mnie żyłował. – Nie bądź mięczak. Na wszystko w życiu jest sposób – wycedził przez zęby i ze spokojem wyjął z kieszeni małą foliową torebkę z białym proszkiem. – Ja też mam dość moich starych, ale nie muszę cały czas o nich myśleć – dodał, wciągając nosem biały proszek. – Chcesz, dam ci trochę – nie czekając na odpowiedź, podsunął resztę koledze.

Ostry dźwięk dzwonka zmusił chłopców do szybkiego wyjścia z łazienki.